Κυριακή των Μυροφόρων και Άγιοι εκ Θεσσαλονίκης

«Κατακολουθήσασαι δὲ αἱ γυναῖκες, αἵτινες ἦσαν συνεληλυθυῖαι αὐτῷ ἐκ τῆς Γαλιλαίας, ἐθεάσαντο τὸ μνημεῖον καὶ ὡς ἐτέθη τὸ σῶμα αὐτοῦ,  ὑποστρέψασαι δὲ ἡτοίμασαν ἀρώματα καὶ μύρα. καὶ τὸ μὲν σάββατον ἡσύχασαν κατὰ τὴν ἐντολήν» (Λουκά  23: 55- 56)

Η τρίτη Κυριακή του Πάσχα είναι αφιερωμένη στα πρόσωπα τα όποια συνέργησαν στην ταφή και διάδοση του μηνύματος της Αναστάσεως (επιτελούμε «σύναξη» αυτών): στις Μυροφόρες, πού ήταν ευεργετημένες γυναίκες από τον Χριστό και γι’ αυτό ακολουθούσαν και υπηρετούσαν Αυτόν και τούς Αποστόλους. Επίσης στούς κρυφούς Μαθη­τές του Σωτήρος: τον ευσχήμονα βουλευτή Ιωσήφ και τον νομομαθή Φαρισαίο Νι­κόδημο, οι όποιοι τόλμησαν και ζήτησαν από τον Πιλάτο άδεια, για να πάρουν το Σώμα του Ιησού από τον Σταυρό.                                                                  

Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη

Στο πέρασμα των χρόνων πολλοί στρατιώτες έδωσαν τη ζωή τους και έπεσαν στα πεδία μαχών, χωρίς να αναγνωριστούν ή να ανευρεθούν οι σωροί τους. Η ανάγκη να εκπροσωπηθούν όλοι οι άγνωστοι πεσόντες και να επιτευχθεί η απονομή επίσημης συνολικής τιμής στη μνήμη των υπέρ πατρίδας πεσόντων στρατιωτών οδήγησε τα έθνη στη δημιουργία ενός συμβολικού μνημείου, τον τάφο του άγνωστου στρατιώτη.

Τεθωρακισμένα: η αυτοπροστασία των «γιγάντων»

Σχεδόν από την εμφάνισή του, κυρίαρχος των χερσαίων συγκρούσεων υπήρξε το άρμα μάχης, γεγονός που δεν φαίνεται να αλλάζει στο, ορατό τουλάχιστον, μέλλον. Κατόπιν αυτού, αναμενόμενη είναι η προσπάθεια των πολεμικών βιομηχανιών, αφενός να κατασκευάσουν οπλικά συστήματα για να αντιμετωπίσουν τα άρματα, και αφετέρου να βελτιώσουν τα ίδια τα άρματα και την επιβιωσιμότητά τους στο σύγχρονο πεδίο της μάχης.

Λέγοντας «προστασία» αναφερόμαστε στη δυνατότητα του άρματος – και κατ’ επέκταση του πληρώματός του – να επιβιώνει στο πεδίο της μάχης, εξουδετερώνοντας τις εχθρικές απειλές. Με τον όρο «αυτοπροστασία» εννοούμε την ίδια δυνατότητα, η οποία όμως επιτυγχάνεται με μέσα και συστήματα, που φέρει (διαθέτει) το ίδιο το άρμα.

Μάρκος, ο απόστολος και ευαγγελιστής

Ο απόστολος και ευαγγελιστής Μάρκος ήταν ανηψιός του αποστόλου Βαρνάβα και η μητέρα του ονομαζόταν Μαρία. Υπήρξε ο συγγραφέας του δεύτερου συνοπτικού Ευαγγελίου, μαθητής και συνεργάτης των αποστόλων Πέτρου, Παύλου και Βαρνάβα. Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 25 Απριλίου.  Εάν όμως το Πάσχα “πέσει” μετά τις 25 Απριλίου, τότε εορτάζεται την Τρίτη της Δικαινησίμου. Θεωρείται επίσης άγιος από την Καθολική, τη Λουθηρανική, την Αγγλικανική και μερικές ακόμα Προτεσταντικές εκκλησίες.

Αθανάσιος Διάκος (και ο μαρτυρικός του θάνατος)

Από τους πρωτεργάτες του εθνικού ξεσηκωμού στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα και ήρωας της μάχης της Αλαμάνας.

O Αθανάσιος Διάκος γεννήθηκε το 1788 στην Άνω Μουσουνίτσα της Φωκίδας (σημερινός Αθανάσιος Διάκος) και κατ’ άλλους στη γειτονική Αρτοτίνα, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Γραμματικός.

Ο Στρατός Ξηράς τιμά τον Προστάτη του, Μεγαλομάρτυρα Άγιο Γεώργιο

Στις 23 Απριλίου ο Στρατός Ξηράς τιμά τον Προστάτη του, Μεγαλομάρτυρα Άγιο Γεώργιο, από τους δημοφιλέστερους Αγίους σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Ονομάζεται, επίσης, Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος. Ειδικά στη χώρα μας, δεν υπάρχει περιοχή που να μην έχει εξωκλήσι ή εκκλησία αφιερωμένη στη μνήμη του, ενώ το όνομα Γεώργιος είναι από τα πλέον συνηθισμένα.

Κατά τους συναξαριστές και την Ιερή Παράδοση, ο Γεώργιος γεννήθηκε μεταξύ 275 και 281 στη Νικομήδεια της Βιθυνίας. Ο πατέρας του Γερόντιος καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Καππαδοκίας και ήταν στρατιωτικός και Συγκλητικός. Η μητέρα του Πολυχρονία καταγόταν από τη Λύδδα της Παλαιστίνης. Και οι δύο γονείς του Γεωργίου είχαν βαπτιστεί χριστιανοί.

Η μάχη των Φαρσάλων (23 Απριλίου 1897)

Η μάχη των Φαρσάλων υπήρξε μια από τις συγκρούσεις του «Ατυχούς» Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897, που κατέληξε σε ήττα και σύμπτυξη του Ελληνικού Στρατού. Κατά την εν λόγω σύγκρουση, η οποία τελικά αποτέλεσε περισσότερο αγώνα μεταξύ των εμπροσθοφυλακών των δυο αντίπαλων, παρόλο που δεν υπήρξε καθολική εμπλοκή, οι ελληνικές δυνάμεις δεν στάθηκαν αντάξιες των περιστάσεων και εκτέθηκαν άλλη μια φορά. Τα τουρκικά στρατεύματα αν και είχαν αριθμητική υπεροχή, εξαιτίας τακτικών σφαλμάτων αλλά κυρίως λόγω της διστακτικότητας της ηγεσίας τους, τελικά δεν καταδίωξαν τον Ελληνικό Στρατό και έτσι δεν κατόρθωσαν να τον καταβάλουν.