Κοίμηση της Θεοτόκου – το Πάσχα του καλοκαιριού

Στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία ο εορτασμός της Κοίμησης της Θεοτόκου περιλαμβάνει κατά πρώτο λόγο τον θάνατο και την ταφή της Παναγίας και κατά δεύτερο την ανάσταση και τη μετάστασή της στους ουρανούς.

Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, όταν ήλθε η στιγμή η Παναγία να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου (η παράδοση λέει ότι ήταν ο Aρχάγγελος Γαβριήλ) της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν. Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και Θεό όλων των ανθρώπων. Προσευχήθηκε στο όρος των Ελαίων, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Κύριος Ιησούς και έπειτα, γύρισε στο σπίτι του Ιωάννη, όπου έκανε γνωστή την επικείμενη κοίμηση της.

Tο 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων στη Μικρά Ασία

Στη Μικρά Ασία το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων διέπρεψε στα πεδία των μαχών και αναδείχθηκε στην πιο επίλεκτη μονάδα του Ελληνικού Στρατού (ΕΣ). Οι Τούρκοι το αποκαλούσαν Σεϊτάν ασκέρ (seytanasker: ο στρατός του διαβόλου ή διαβολοστρατός), εξαιτίας του πανικού που προκαλούσε με τα αιφνιδιαστικά χτυπήματά του.

Ο διοικητής του, συνταγματάρχης Νικόλαος Πλαστήρας, αποκαλείτο Καραπιπέρ (kara biber: μαύρο πιπέρι) εξαιτίας του μελαμψού χρώματός του. Επίσης και Καρασεϊτάν (kara seytan: Μαύρος Διάβολος), εξαιτίας των απωλειών που τους προκαλούσε.

Χιροσίμα – Ναγκασάκι: η τελευταία «πράξη» του Β’ΠΠ

  Οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά ως όπλο την ατομική βόμβα, που πρώτοι αυτοί είχαν κατασκευάσει τον Ιούνιο του 1945, και σκόρπισαν τον όλεθρο σε δύο ιαπωνικές πόλεις, τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945).

Με την ενέργειά τους αυτή, που βρήκε πολλούς επικριτές, κατόρθωσαν να επισπεύσουν το τέλος του πολέμου στα μέτωπα του Ειρηνικού και να ελαχιστοποιήσουν τις δικές τους απώλειες. Παράλληλα, δήλωσαν με εμφατικό τρόπο ποιος θα είναι το «αφεντικό» στις παγκόσμιες υποθέσεις μετά τη λήξη του Πολέμου. 

Αερομαχία στη Μικρά Ασία – Ο άγραφος κώδικας τιμής των πιλότων

Ο Λοχαγός του Τουρκικού Στρατού, Αχμέτ Μπαχατίν, έπιασε με τα δυο του χέρια το πηδάλιο του αεροσκάφους του. Το τράβηξε προς το μέρος του και το έστρεψε στα αριστερά, αυξάνοντας ταυτόχρονα το γκάζι στον κινητήρα. Το Γαλλικής κατασκευής διπλάνο, τύπου Breguet 14 B2, που οι Τούρκοι είχαν εξασφαλίσει σαν βοήθεια από τη «σύμμαχο» της Ελλάδας, με λεφτά των Σοβιετικών, πήρε μια μεγάλη κλίση προς τα αριστερά. Η μύτη του υψώθηκε και ξεκίνησε να διαγράφει ένα αόρατο κύκλο στον γαλάζιο και δίχως σύννεφα ουρανό του Μπαλ Μαχμούτ.

Βασίλειος Β’ ο Βουλγαροκτόνος (958 – 1025)

H «χρυσή εποχή» του Bυζαντίου, η μέγιστη ακμή του «ανατολικού ρωμαϊκού κράτους», σηματοδοτήθηκε από τις πράξεις ενός ανθρώπου, που αποτέλεσε τον κορυφαίο αυτοκράτορα της ενδοξότερης δυναστείας της αυτοκρατορίας, της Mακεδονικής δυναστείας, του Bασίλειου B’, που έμεινε στην ιστορία ως «Bουλγαροκτόνος».

29 Ιουλίου 1014: Ο Βασίλειος Β΄ αποκτά το προσωνύμιο «Βουλγαροκτόνος»

Τρεις χειμώνες προετοίμαζε ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Βασίλειος Β’ (958  -1025) τη μάχη στο Κλειδί. Έχοντας ως βάση και κέντρο ανεφοδιασμού τις Σέρρες συγκέντρωνε στρατό και οπλισμό. Την άνοιξη του 1014 ξεκίνησε για το Κλειδί, το σημερινό Ρούπελ. Η διάταξη του στρατεύματός του είχε πάντα την ίδια μορφή: δύο ίλες ιππικού ως εμπροσθοφυλακή, μία από κατάφρακτους και μία από μονόζωνους και ακολουθούσε το κύριο σώμα.

Ο Βασίλειος επιδίωκε να φθάσει στο στενό ανάμεσα σε Κλειδί και Κίμβα Λόγγο, με απώτερο στόχο την κοιλάδα του Μελένικου και της Στρούμνιτζας, όπου υπήρχαν ακόμη τότε αρκετές βουλγαρικές κτήσεις. Η κατάκτησή τους θα του άνοιγε τον δρόμο για τις Πρέσπες και την Αχρίδα, την καρδιά του βουλγαρικού κράτους.

Συνθήκη των Σεβρών, ένας θρίαμβος που κατέληξε τραγωδία

Τον Σεπτέμβριο του 1918 ο Ελληνικός Στρατός μπήκε στην Κωνσταντινούπολη, ως μέρος των νικηφόρων συμμαχικών δυνάμεων. Ήταν το τέλος του A’ΠΠ. H Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε ηττηθεί και η Ελλάδα ανήκε στο στρατόπεδο των νικητών. Το όνειρο που έτρεφε ο Ελληνισμός επί τεσσερισήμισι και πλέον αιώνες, από την Άλωση της Πόλης το 1453, φάνηκε να μπαίνει στον δρόμο της εκπλήρωσης.

Δύο χρόνια αργότερα, στις 28 Ιουλίου του 1920, η Συνθήκη των Σεβρών, με τις γενναίες όσο και δίκαιες παραχωρήσεις της προς την Ελλάδα, θα έθετε και τη σφραγίδα της διεθνούς νομιμότητας σε αυτήν τη μεταβολή του ονείρου σε πραγματικότητα.

Τελικά το όνειρο αποδείχτηκε εφιάλτης, που ακόμη και σήμερα μας στοιχειώνει.